ولادت امام صادق علیه السلام

پروردگارا درود فرست بر حضرت جعفر بن محمد امام صادق که گنجینه علم تو و خواننده خلق با نور علم و حجت روشن بسوى حق است

اللَّهُمَّ وَ کَمَا جَعَلْتَهُ مَعْدِنَ کَلاَمِکَ وَ وَحْیِکَ وَ خَازِنَ عِلْمِکَ وَ لِسَانَ تَوْحِیدِکَ وَ وَلِیَّ أَمْرِکَ وَ مُسْتَحْفَظَ (مُسْتَحْفِظَ) دِینِکَ‏

پروردگارا چنانکه تو او را معدن اسرار کتاب وحى خود و مخزن علم و زبان گویاى به توحید و معرفت و ولى امر خود و نگهبان دین خویش قرار دادى

فَصَلِّ عَلَیْهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَصْفِیَائِکَ وَ حُجَجِکَ إِنَّکَ حَمِیدٌ مَجِیدٌ

پس درود فرست بر او بهترین درودى که بر احدى از خاصان و حجتهاى خود فرستادى که البته تو اى خدا در صفات و ذات پسندیده و بزرگوارى   (صلوات بر امام صادق (ع)  منبع مصباح المتهجد).

او قبل از هر چیز عبد خدا بود و همواره در پیشگاه خدا و در نهایت تواضع به سر می برد. ارتباط و پیوندش با خدا چنان تنگاتنگ بود که همواره سجده ‏های طولانی انجام می داد و به یاد خدا می بود. مکرر با حالی ملکوتی و چشمی پر از اشک می فرمود:

«رب لا تکلنی الی نفسی طرفه عین ابدا، لا اقل من ذلک و لا اکثر». [الصحیفه الصادقیه الجامعه،ص۱۶۷] .

پروردگارا! مرا به اندازه ‏ی یک چشم به هم زدن و نه کمتر و نه زیادتر، به خویش وامگذار.

یکی از شاگردانش به نام ابن ابی‏ یعفور می گوید: آن حضرت را دیدم دست به سوی آسمان بلند کرده و این دعا را می خواند و اشک می ریزد، سپس رو به من نموده و فرمود: خداوند به اندازه کمتر از یک چشم بر هم زدن، یونس پیامبر را به خویش واگذار کرد و آن گناه را (ترک اولی، دوری از قومش) مرتکب شد.

پرسیدم: آیا کارش به حد کافران رسید؟ فرمود: نه، ولی هر کس در چنین حالی (بی‏توبه) بمیرد، هلاک شده است. [الکافی،ج۲،ص۵۸۱]  آن حضرت در نقش انگشترش چنین نوشته بود:

«انت ثقتی فاعصمنی من خلقک»

خدایا! تو تکیه‏گاه محکم و مورد اطمینان من هستی، مرا از گزند مخلوقاتت حفظ کن.

و نیز نوشته بود:

«الله خالق کل شی‏ء»

خداوند آفریدگار هر چیز است.

و در نگین انگشتر دیگرش نوشته بود:

«یا ثقتی قنی شر خلقک» [جنات خلود،ص۱۳] .

ای خدای مورد اطمینان من! مرا از گزند اشرار مخلوقات حفظ کن.

حفض بن غیاث می گوید: روزی امام صادق علیه ‏السلام را در کنار درخت خرمایی دیدم، در آنجا وضو گرفت و مشغول نماز شد و به سجده رفت. پانصد بار در سجده گفت: «سبحان الله». سپس بر تنه آن درخت تکیه داد و به راز و نیاز و مناجات با خدا پرداخت. [بحارالانوار،ج۴۷،ص۳۷] .

على بن ابى حمزه مى‏گوید: با امام صادق- علیه السّلام- به حجّ مى‏ رفتیم که زیر درخت خرماى خشکیده ‏اى فرود آمدیم. حضرت زیر لب دعایى را زمزمه کرد که من نفهمیدم. سپس فرمود: اى درخت! از طعامى که خداوند در تو قرار داده است به ما بخوران.راوى مى‏ گوید: ناگهان متوجّه شدم که شاخه ‏هاى درخت، به سوى امام متمایل شدند، در حالى که خرماى تازه داشتند. حضرت بسم اللَّه گفت و شروع بخوردن کرد. و ما هم به دستور ایشان خوردیم که بهترین خرما بود.

عربى بادیه‏ نشین، چون این منظره را مشاهده کرد، تعجّب نمود و گفت: تا به امروز، سحرى به این بزرگى ندیده بودم!

حضرت فرمود: ما وارثان پیغمبرانیم و در بین ما ساحر و کاهنى پیدا نمى ‏شود.هر وقت از خدا بخواهیم اجابت مى‏کند. کشف الغمه،ج۲،ص۱۹۹»

آ

سبک: ساقیا ….
شــد چراغـــان زمین، گشت منور ســما
بــــهر   دیـــن   مبـــین،   آمــــده   رهـــنما
از وجـــود گــلی، گشــته روشن جـــهان
در ربــــیع کــرده او، نــور حـق را عــیان
به به، به به صادق الائمه
آمــد آمــد،  پــسر  فـاطمه
وارث انــــبیاء جــــد او مـــــرتضی
حکم  و  فرمان  او،  باشد  هر  جا  روا
فـــاطمه مــادرش، مــی کند افتـــخار
از قـــدومش  شـــده  خـــنده ها  آشـــکار
به به، به به صادق الائمه
آمــد آمــد،  پــسر  فـاطمه
هر کجا می رود، چــون گلستان شـود
هر مریض از وجودش چو درمان شود
او شـــده بانـــی، مـــذهب جعـــفری
تـــهنیت   شـــــیعیان،  آمــــده  داوری
به به، به به صادق الائمه
آمــد آمــد،  پــسر  فـاطمه

بـر مـا ز حق، همیشه عنایتی بی حد است
لطف عظیم  و موهبت وجود سر مد است
تا فقه جـــعفری بشــود ره گشـــای خــلق
چشم جهان به صـــادق آل محـــمد است
٭   ٭   ٭
صــادق که امــام و رهــبر و هــادی مــاست
و اندر کـف او سـر خـط آزادی مــاست
فرمود  شـود  بـه  حشـر  بـا  مـا  محشـور
هر کس که شریک در غم و شادی ماست
٭   ٭   ٭

تــا پــر تو نــور صــادق آمـــد
جــانی بــه تــن خلائق آمـــد
بــه بـه کــه ز مشــرق حـقیقت
خورشید هــمه مشــارق آمـد